W jednym z modułów opowiadam o procesie weryfikacji wymagań. Oto czynniki i techniki sprzyjające weryfikacji wymagań.
Czynniki sprzyjające weryfikacji wymagań
Zaangażowanie odpowiednich interesariuszy. Podczas wyboru interesariuszy do walidacji wymagań należy mieć na uwadze, aby wymagania nie były walidowane jedynie przez ich autorów. Można także rozważyć zatrudnienia do walidacji wymagań zewnętrznych audytorów, przy czym należy mieć na uwadze, że zatrudnienie zewnętrznych audytorów znacząco może podnieść koszty inżynierii wymagań. W związku z tym należy rozważać tą opcję w przypadku wymagań krytycznych i wymagają wysokiego poziomu jakości.
Oddzielenie identyfikacji i korekty błędów. Podczas walidacji wymagań należy oddzielić proces identyfikacji błędów oraz ich naprawiania. Każda zidentyfikowana nieprawidłowość przed przekazaniem do naprawy powinna zostać dwukrotnie sprawdzona, pod kątem czy na pewno dotyczy błędu. W ten sposób można zidentyfikować nieprawidłowości które nie wymagają naprawy, a która to naprawa mogłaby spowodować pow stanie nowych błędów.
Walidacja z różnych perspektyw. Praktyka ta wymaga aby walidacja wymagań była przeprowadzana przez ludzi reprezentujących różne grupy interesariuszy (np. kierownictwo, przyszłych użytkowników, testerów).
Odpowiednia zmiana typu dokumentacji. Podczas czytania dokumentów wymagań należy analizować różne typy dokumentacji. Np. analiza opisu wymagania w formie modelu koncepcyjnego pozwala na zidentyfikowanie niejednoznaczności spowodowanej opisem w języki naturalnym.
Konstruowanie artefaktów. Konstruowanie artefaktów późniejszych faz cyklu życia oprogramowania pozwala na określenie przydatności wymagań w tych fazach. Np. audytor podczas walidacji wymagań tworzy na podstawie tych wymagań przypadki testowe, co pozwala mu na identyfikację błędów, np. dotyczących niejednoznaczności.
Powtórna walidacja. Walidacja wymagań odbywa się w określonym czasie w trakcie życia projektu i polega na wiedzy interesariuszy jaką posiadają w tym czasie. W trakcie życia projektu wiedza interesariuszy na temat tworzonego systemu wzrasta. Wymagania, które zostały zaakceptowane przez interesariuszy w określonym punkcie życia projektu mogą nie być przez nich akceptowane, kiedy ich wiedza na temat tworzonego systemu wzrośnie. Aby zapewnić aktualność walidacji wymagań należy ją przeprowadzać kilka razy w trakcie życia projektu.
Techniki weryfikacji wymagań
Ranking. Technika rankingu polega na określaniu przez wybraną grupę interesariuszy dostępnych priorytetów dla wymagań według przyjętych kryteriów.
Top-Ten. Technika Top-Ten polega na wybraniu przez interesariuszy n najbardziej ważnych wymagań określonych według przyjętych kryteriów. Dla tych wymagań określanych jest ich ranking opisujący ważność wymagań z uwzględnieniem określonych kryteriów.
Model Kano. Technika polegająca na klasyfikacji wymagań do jednej z grup: podstawowe, pożądane, powodujące ekscytację.
Klasyfikacja pojedynczego kryterium. W tej technice wymaganiom przypisywany jest priorytet w zależności od wpływu implementacji tego wymagania na sukces tworzonego systemu. Wymaganiom nadawane jest jeden z trzech dostępnych priorytetów:
- Obowiązkowe: Wymaganie obowiązkowe musi być zaimplementowane bez względu na koszty i jest konieczne dla sukcesu tworzonego systemu.
- Opcjonalne: Wymaganie opcjonalne określa wymaganie, które niekoniecznie musi być zaimplementowanie. Pominięcie kilku wymagań opcjonalnych nie wpływa na obniżenie sukcesu tworzonego systemu.
- Miło mieć: Wymagania, które nie wpływają na sukces tworzonego systemu, jeżeli nie zostaną zaimplementowane.
Z moich doświadczeń wynika, że najlepiej sprawdza się technika pojedynczego kryterium. Ustalając wartość kryterium negocjuję z interesariuszami wartość kryterium dla każdego wymagania.
Po przeczytaniu tekstu naciśnij przycisk “Zrobione”. W ten sposób dasz znać, że moduł jest ukończony.
