Dziś czas na opisanie technik nadawania priorytetów. Możemy je nadawać stosując szereg technik. Oto one.
Ranking
Technika rankingu polega na określaniu przez wybraną grupę interesariuszy dostępnych priorytetów dla wymagań według przyjętych kryteriów.
Top-Ten
Technika Top-Ten polega na wybraniu przez interesariuszy najbardziej ważnych wymagań określonych według przyjętych kryteriów. Dla tych wymagań określanych jest ich ranking opisujący ważność wymagań z uwzględnieniem określonych kryteriów.
Model Kano
Technika polegająca na klasyfikacji wymagań do jednej z grup: podstawowe, pożądane, powodujące ekscytację.
Klasyfikacja pojedynczego kryterium
W tej technice wymaganiom przypisywany jest priorytet w zależności od wpływu implementacji tego wymagania na sukces tworzonego systemu. Wymaganiom nadawane jest jeden z trzech dostępnych priorytetów:
- Obowiązkowe: Wymaganie obowiązkowe musi być zaimplementowane bez względu na koszty i jest konieczne dla sukcesu tworzonego systemu.
- Opcjonalne: Wymaganie opcjonalne określa wymaganie, które niekoniecznie musi być zaimplementowanie. Pominięcie kilku wymagań opcjonalnych nie wpływa na obniżenie sukcesu tworzonego systemu.
- Miło mieć: Wymagania, które nie wpływają na sukces tworzonego systemu, jeżeli nie zostaną zaimplementowane.
Macierz priorytetów według Wiegera
Istotą tej techniki jest macierz priorytetów, dzięki której ranga poszczególnych wymagań może zostać obliczona na podstawie określonych kryteriów i wagi dla tych kryteriów.
Wykorzystanie macierzy priorytetów według Wiegera jest bardzo czasochłonne w porównaniu do poprzednich technik, w związku z tym powinno być stosowane w przypadkach kiedy poprzednie techniki nie dały oczekiwanych rezultatów.
Przykład macierzy priorytetów według Wiegera
Opis macierzy priorytetów według Wiegera
W pierwszym wierszu określane są względne wagi dla kryteriów dotyczących korzyści, uszczerbku, kosztów i ryzyka.W pierwszej kolumnie znajdują się wymagania, którym będą nadawane priorytety. W kolumnie drugiej znajdują się oszacowane względne korzyści. W kolumnie trzeciej znajdują się oszacowane względne uszczerbki. W kolumnach czwartej i piątej znajdują się obliczenia podsumowujące oszacowanie dla korzyści oraz uszczerbków. Oszacowanie odbywa się wg wzoru: Wartość%(Rj) = Korzyść(Rj) * WagaKorzysci + Uszczerbek(Rj) * WagaUszczerbka. W kolumnach szóstej i siódmej znajdują się oszacowania względnych kosztów oraz procentowego udziału każdego wymagania w kosztach. W kolumnach ósmej i dziewiątej znajdują się oszacowania względnego ryzyka oraz procentowego udziału każdego wymagania w ryzyku. W kolumnie dziesiątej znajduje się obliczenie priorytetu dla każdego wymagania. Priorytet określany jest za pomocą wzoru: Priorytet(Rj) = Wartość%(Rj) / ( Koszt%(Rj) * WagaKosztu + Ryzyko%(Rj) * WagaRyzyka ). W kolumnie dziesiątej znajduje się oznaczenie rangi dla każdego wymagania w zależności od obliczonego priorytetu dla tego wymagania.
Z moich doświadczeń wynika, że najlepiej sprawdza się technika pojedynczego kryterium. Ustalając wartość kryterium negocjuję z interesariuszami wartość kryterium dla każdego wymagania.
Tekst zainspirowany książką: Klaus Pohl, Chris Rupp „Requirements engineering fundamentals : a study guide for the Certified Professional for Requirements Engineering exam : foundation level”, IREB compliant Wydawnictwo: Rocky Nook Inc, 2011
